Prawnik wyjaśnia: Święto Trzech Króli. Dary Mędrców, a dzisiejsze regulacje prawne i podatki

Na mocy art. 1 pkt 1 ppkt „b” ustawy z dnia 18 stycznia 1951 r. o dniach wolnych od pracy dzień 6 stycznia jest dniem wolnym od pracy. Tego dnia w Polsce obchodzone jest święto Objawienia Pańskiego znane powszechnie jako Święto Trzech Króli. Jest to jedna z najstarszych uroczystości katolickich. Święto Trzech Króli jest wspomnieniem objawienia się Boga ludziom. Niegdyś obchodzono je również jako święto Chrztu Pańskiego i wspomnienie cudu dokonanego w Kanie Galilejskiej. Obecnie jest ono przede wszystkim wspomnieniem pokłonu złożonego przez Mędrców nowo narodzonemu Jezusowi Chrystusowi. Zgodnie z Wiarą Katolicką Mędrcy, którzy przybyli do Betlejem – miejsca narodzenia Jezusa, przynieśli Mu w darze złoto, kadzidło i mirrę. Były to w tamtym okresie niewątpliwie cenne dary. Kadzidło służyło do okadzania domów w celu uchronienia jego mieszkańców przed chorobami i nieszczęściami. Mirra to wonna żywica otrzymywana z drzew i krzewów należących do rodzaju „balsamowiec” (Commiphora). Uważa się, że najlepsza żywica pochodzi właśnie z balsamowca mirry. Złota natomiast nie trzeba przedstawiać.

Zastanowić się można, czy w dzisiejszych realiach owi Mędrcy mogliby również żadnych bez przeszkód prawnych złożyć w darze cenne przedmioty Jezusowi Chrystusowi?

Złożenie w darze kadzidła, mirry i złota to nic innego jak zawarcie przez Mędrców z Jezusem Chrystusem reprezentowanym w owym czasie przez przedstawicieli ustawowych – Maryję oraz Świętego Józefa (jego status wynikałby w dzisiejszych czasach przede wszystkim z treści odpisu aktu urodzenia Jezusa Chrystusa), umowy darowizny, o której mowa w art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z tym przepisem przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Bez wątpienia Trzej Królowie kosztem swoich majątków dokonali na rzecz Jezusa Chrystusa bezpłatnego świadczenia. Następny przepis – art. 890 § 1 Kodeksu Cywilnego w zdaniu pierwszym stanowi, że oświadczenie darczyńcy powinno być złożone w formie aktu notarialnego. Trzej Królowie zawierając z Jezusem umowę musieliby więc skorzystać z usług notariusza. Na szczęście jednak w zdaniu drugim art. 890 stanowi, że umowa darowizny zawarta bez zachowania formy aktu notarialnego staje się ważna, jeżeli przyrzeczone świadczenie zostało spełnione. Skoro więc Mędrcy przekazali Jezusowi swoje dary, to ich umowa byłaby ważna nawet bez zachowania formy aktu notarialnego. Uff...

Zobacz też:

Jeżeli okazałoby się, że przekazane w darze przedmioty – kadzidło, mirra i złoto mają wady, Trzej Królowie obowiązani byliby – zgodnie z art. 892 Kodeksu cywilnego – do naprawienia szkody, którą wyrządzili Jezusowi przez to, że wiedząc o tych wadach nie zawiadomili Go w czasie właściwym. Jeżeli jednak przedstawiciele ustawowi Jezusa mogliby wady te z łatwością zauważyć, przepisu o obowiązku naprawienia szkody nie stosuje się. W dzisiejszych realiach Trzej Królowie mogliby na obdarowanego, czyli na Jezusa Chrystusa włożyć obowiązek oznaczonego działania lub zaniechania, czyli skorzystać z instytucji tzw. „polecenia”. Trudno sobie jednak wyobrazić, aby Jezus Chrystus, Syn Boga miał wypełniać polecenia ziemskich władców – Trzech Króli. W przypadku śmierci Trzech Króli, wypełnienia ich polecenia mogliby żądać ich spadkobiercy, a jeżeli polecenie miałoby na względzie interes społeczny – także właściwy organ państwowy. Jezus mógłby odmówić wypełnienia polecenia, jeżeli odmowa byłaby usprawiedliwiona wskutek istotnej zmiany stosunków - okoliczności. Jezus mógłby również zwolnić się od obowiązku wykonania polecenia poprzez wydanie przedmiotu darowizny w naturze, w takim stanie, w jakim przedmiot ten się znajduje. Nie mógłby jednak tego uczynić, gdyby wypełnienia polecenia żądał właściwy organ państwowy.

Gdyby Trzej Królowie w trakcie ich spotkania z Jezusem Chrystusem doszli do wniosku, że przekazanie Jezusowi kadzidła, mirry i złota doprowadziłoby do uszczerbku dla ich własnego utrzymania odpowiednio do ich usprawiedliwionych potrzeb, które z pewnością były znaczne (byli władcami), lub dla ciążących na nich ustawowych obowiązków alimentacyjnych (np. w stosunku do ich dzieci), mogliby odwołać taką darowiznę jeszcze przed wydaniem Jezusowi darów. Stanowi o tym art. 896 Kodeksu cywilnego. Jeżeli po przekazaniu kadzidła, mirry i złota Trzej Królowie popadliby w niedostatek, Jezus miałby obowiązek, w granicach istniejącego jeszcze wzbogacenia, dostarczać Mędrcom środków, których im brak do utrzymania odpowiadającego ich usprawiedliwionym potrzebom albo do wypełnienia ciążących na nich ustawowych obowiązków alimentacyjnych. Jezus mógłby się jednak zwolnić się od tego obowiązku zwracając Mędrcom wartość wzbogacenia.

Wreszcie, gdyby Jezus Chrystus okazał się rażąco niewdzięczny wobec Trzech Króli, ci mogliby odwołać darowiznę nawet już wykonaną. Odwołania darowizny musieliby dokonać poprzez złożenie Jezusowi pisemnego oświadczenia. Darowizna nie mogłaby zostać odwołana z powodu niewdzięczności, jeżeli Trzej Królowie przebaczyliby Jezusowi.

Jak widać dziś złożenie przez Mędrców darów Bogu w osobie Jezusa Chrystusa byłoby dużo bardziej skomplikowane. Na tym jednak nie koniec problemów Mędrców i Jezusa Chrystusa. Fakt dokonania darowizny Jezus musiałby bowiem zgłosić właściwemu urzędowi skarbowemu na odpowiednim formularzu. Jest nim formularz SD-Z2. Mógłby tego dokonać w tradycyjnej, papierowej formie, jak również on-line. Zgodnie bowiem z art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn podatkowi podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem m.in. darowizny lub polecenia darczyńcy. Zgłoszenia musiałby tego dokonać w ciągu sześciu miesięcy od dnia powstania obowiązku podatkowego, a więc od dnia otrzymania darowizny. Kadzidło, mirra i złoto nie podlegałyby podatkowi jeżeli uznalibyśmy, że ani Jezus Chrystus, ani Trzej Królowie nie są obywatelami polskimi i nie mają miejsca stałego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W takim przypadku nabycie własności rzeczy ruchomych znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nie podlega bowiem opodatkowaniu. Tutaj z pewnością pole do popisu mieliby już wykwalifikowani doradcy podatkowi.

Zobacz też:
TO MOŻE SIĘ WAM PRZYDAĆ. WIELKIE ARCHIWUM PORAD PRAWNYCH